به گزارش خبرنگار مهر، وزارت آموزش و پرورش آنان را نیروهای حق التدریس خطاب می کند، دانش آموزان به دیده معلمی به آنان می نگرند و افکار عمومی آنان را ایثارگر و فداکار می داند.
نیروهای حق التدریس، معلمانی هستند که در مدارس تدریس می کنند اما استخدام وزارت آموزش و پرورش نیستند و حقوق آنان با وقفه های طولانی پرداخت می شود و نظام تعلیم و تربیت همیشه بدهکار این معلمان است.
یک ماه بیشتر به پایان دوره تحصیلی ۹۴-۹۵ نمانده است اما هشت ماه تحصیلی است که معلمان حق التدریسی به دلیل نبود اعتبارات حقوقی دریافت نکرده اند.
علی‌اصغر فانی، وزیر آموزش و پرورش، ۱۰ اردیبهشت در جمع خبرنگاران به معلمان حق‌التدریس وعده داد که «پرداخت تمام معوقات شامل حق‌التدریس، حق‌الزحمه امتحانات، حقوق سربازمعلمان و حقوق افراد قراردادی از روز چهارشنبه هفته گذشته (اول اردیبهشت) آغاز شده و امیدواریم تا پایان امروز (روز معلم) به دست همه فرهنگیان برسد».
پرداخت حقوقِ به حق معلمان آن هم با وقفه ای طولانی و در هفته معلم خبر خوشی نیست بلکه دردهای این شغل و مظلومیت این قشر را یادآوری می کند. مظلومیت قشری که سال هاست از سوی نظام تعلیم و تربیت کشور در حاشیه قرار گرفته‌اند. آنان برای دریافت حقوقشان باید منتظر وعده های وزیر باشند.
اکنون که در روز معلم هستیم بهتر است برگردیم و نگاهی به روز پانزدهم فروردین سال جاری داشته باشیم. روزی که حميدرضا گنگوزهی معلم روستای «نوکجو روتک خاش» جان خود را فدای شاگردانش کرد. این معلمِ حق‌التدریس و فداکار، امروز دیگر در میان ما نیست تا با وعده‌ی پرداخت حقوق‌های معوقه‌اش از سوی وزیر آموزش و پرورش خوشحال شود.
حميدرضا گنگوزهی اکنون معلم فداکار و ایثارگر است، او تا پیش از مرگش جزو افرادی بود که خرید خدمات آموزشی محسوب می شدند؛ یعنی پرداخت حقوق آنان زمان مشخصی ندارد و تنها دل به بیمه ای خوش کرده اند و حمیدرضا هفت ماه بود که حقوقی دریافت نکرده بود.
معلمان حق التدریس اغلب با وضع نه چندان مطلوب کار می کنند و البته هفت ماه است که حقوق را دریافت نکرده اند و پرداخت حقوقشان در گرو هزاران تبصره و قانون و اعتبار است.
بسیارند معلمانی که به صورت حق‌التدریس کار می‌کنند و در شرایطی دشوار دانش‌آموزانشان را تعلیم می دهند. و البته باید روز معلم را به به این معلمان که تقریبا سالی یک بار حقوق می‌گیرند، تبریک گفت.
نظر شما